کتاب زندگی با اسکیزوفرنی (اسکیزوفرنی به زبان یک روانپزشک) نوشته آزمی ویجون وانگ با ترجمه سهیل سامی توسط انتشارات پاندار تابان منتشر شده است. یادم هست یک روز ناشران پندار تابان با من تماس گرفتند و گفتند می خواهند برای من کتابی بفرستند تا بخوانم و اگر می خواهم برای سایت آقای روانشناس نقد بنویسم. آدرس را دادم و این هدیه گرانبها برایم ارسال شد. این کتاب را چند روزی در گوشه کتابخانه گذاشتم زیرا در حال نوشتن یک مقاله تحقیقاتی بودم. شاید فکر نمی کردم این کتاب محتوای ارزشمندی داشته باشد. اما تصویر روی آن هر روز مرا جذب می کرد تا اینکه شروع به خواندن آن کردم.

معرفی کتاب Life of Psychosis اثر ویجون وانگ

اگر دانشجوی روانشناسی هستید، با علائم اسکیزوفرنی آشنا هستید. شما باید بدانید که معیارهای DSM 5 برای روان‌پریشی چیست. اما اگر از علائم فاصله بگیرید، در مورد روان پریشی چه می دانید؟ اکثر مردم بر این باورند که یک فرد روان پریش همیشه دچار توهم است و ندای درونی آنها را تشویق به کشتن مردم می کند. اگر به آنها بگوییم که یک فرد مبتلا به اسکیزوفرنی می تواند مدرک دانشگاهی داشته باشد یا یک پزشک موفق شود، آنها فکر می کنند که ما شوخی می کنیم. بنابراین ما با داستان کسانی که از روان پریشی رنج می برند آشنا نیستیم. اما نویسنده این کتاب این فرصت را به شما می دهد تا دیدگاه خود را نسبت به طیف اسکیزوفرنی تغییر دهید.

درباره کتاب زندگی با روان پریشی

در سال 2019، اسمه ویجون وانگ کتاب زندگی با اسکیزوفرنی (اسکیزوفرنی توسط یک روانپزشک) را در انتشارات Graywolf منتشر کرد. نویسنده این کتاب سال ها از روان پریشی رنج می برد. و در این اثر مجموعه ای از یادداشت های خود را گردآوری کرده است که بیانگر تجربه شخصی وی از این اختلال است. او این کتاب را از لحظه‌ای شروع می‌کند که به روان‌پریشی مبتلا می‌شود و مسیر زندگی‌اش را تغییر می‌دهد. ویجون وانگ با نوشتن این اثر توانست دو جایزه Whitening و Grey Wolf Press را از آن خود کند و نامزد دو جایزه Goodreads و Reading Women شود.

آزمی ویجون وانگ، نویسنده روان‌پریشی

Azmi Weijun Wang نویسنده تایوانی-آمریکایی است که در سال 2013 رمانی به نام مرزهای بهشت معروف. در سال 2017، مجله گرانتا او را به عنوان یکی از نویسندگان جوان آمریکایی دهه معرفی کرد. اما در نگارش دومین کتاب خود رویکرد دیگری را در پیش گرفت. او سال‌ها از اختلال اسکیزوافکتیو رنج می‌برد و می‌توانست آنچه را که در زندگی یک فرد روان پریش می‌گذرد بهتر از سایر داستان‌نویسان توصیف کند. او درباره کتاب خود می نویسد:

من هرگز نخواستم یک کتاب غیرداستانی بنویسم.من فوق لیسانس ادبیات داستانی دارم. در بحبوحه یک اپیزود روان پریشی شدید، منتظر بودم ببینم اولین رمانم به فروش می رسد یا خیر. نوشتن را به عنوان راهی برای مقابله با این وضعیت شروع کردم و به یک مجله تبدیل شد. بعد از ویرایش در سایت توست قرار دادم. نوشته های من محبوب شد و پیام ها و نظرات محبت آمیز زیادی دریافت کردم. شروع کردم به نوشتن مقالات بیشتر و تبدیل به کتاب شد

ازمی ویجون وانگ

برای جلد کتاب زیبا

همانطور که گفتم جلد کتابم بسیار جذاب بود “روز بعد” نامیده میشود ارنست نواک او آن را ایجاد کرد. در صفحه آخر و جایی که فکر می کنید چیزی نوشته نشده سعید زشکانی مدیر هنری انتشارات پندار تابان توضیحات زیبایی نوشته است:

بین هنر و روانشناسی رابطه معناداری وجود دارد و این رابطه روانشناسان را بر آن داشته تا هنر را به عنوان درمان در نظر بگیرند. جنبه جسورانه هنر بیان احساس درونی با بیان خلاقانه است و به همین ترتیب هنر زبانی است برای بیان آنچه در روان هنرمند می گذرد. البته رابطه هنر و روانشناسی یک طرفه نیست; هنرمندانی هستند که متاثر از دیدگاه ها و نظریه های روانشناختی آثار ماندگاری خلق می کنند. آثاری که نمادها و بیانی از همان ایده ها را در خود دارند. به دلیل این رابطه دو سویه در مجموعه روانشناسی تخصصی ناشران پندار تابان، برخی از آثار را با توجه به محتوای هر کتاب قاب کرده و روی جلد قرار داده ام تا پیوند ناگسستنی هنر و روانشناسی را یادآوری کنم. نام هر اثر و خالق آن در پشت کتاب آمده است.

سعید زشکانی مدیر هنری این نشریه است

نقد کتاب

ما با نویسنده ای روبرو هستیم که اسکیزوافکتیو بودن را در تن تجربه کرده است. نه برای گفتن داستانی در مورد علائم یک اختلال. خواندن این کتاب نه تنها برای فارغ التحصیلان روانشناسی بلکه برای افراد و حتی کسانی که درگیر این مشکل هستند بسیار مفید است. من این کار را چراغی می بینم که راه را برای درک احساسات و افکار یک فرد روان پریش برای ما روشن می کند. علاوه بر محتوای کتاب، باید به خود نویسنده نیز توجه کنیم. اکثر افراد کلیشه ای نادرست از افراد مبتلا به اختلالات روان پریشی دارند و معتقدند که آنها افرادی خطرناک، بی اثر و متوهم هستند که باید از جامعه دور شوند. اما ویجون وانگ نشان داد که با وجود روان پریشی، باز هم می توان مفید بود و حتی آثار ارزشمندی خلق کرد.

بخشی از کتاب

اولین علائم روان پریشی را زمانی که دانش آموز دوم در استنفورد بودم تجربه کردم. چندین بار این توهم را داشتم که دخترها از آن طرف پنجره اتاقم فریاد می زنند و کمک می خواهند. اولین بار که این اتفاق افتاد به پلیس زنگ زدم و آنها آمدند و بعد از نگاه کردن به اطراف گفتند کسی آنجا نیست. من بار دوم به مامانم زنگ زدم و او به من گفت که دیگر به پلیس زنگ نزن، او به من نگفت که این دختران مضطرب واقعی نیستند. اما منظور او همین بود. یک بار چون باید حواسم به آن ها بود، بدون اینکه بخواهم فریادشان را شنیدم، حالا با کمال میل به شکارشان می روم. الان خودم دارم دنبالشون میگردم